In gesprek met een traumachirurg

Marike is traumachirurg en kreeg corona, begin juli spraken wij haar over het herstel

Mijn naam is Marike Kokke, ik ben 45 jaar en woon in Utrecht samen met mijn man, twee kinderen en een puppy. Ik ben traumachirurg in het St. Antonius Ziekenhuis en werk voornamelijk op locatie Leidsche Rijn. Daarnaast ben ik voorzitter van de Commissie Optimaal Functioneren Medisch specialist in ons ziekenhuis. Van nature ben ik een fit en ondernemend persoon. Gezond eten, voldoende slapen, bewegen en een balans tussen werk en privé vind ik dan ook erg belangrijk. Wanneer heb je corona gehad en hoe heb je dit ervaren? ''Begin april van dit jaar werd ik positief getest op corona. Ik ben niet extreem ziek geweest. Ik had geen koorts, maar was vooral heel moe, verkouden en ik had keelpijn. Na de positieve test ben ik negen dagen in zelfisolatie gegaan, waardoor ik mijn gezin gelukkig niet heb besmet. Aan de ene kant vond ik het fijn om mijn eigen dag in te delen en rust te hebben, aan de andere kant vond ik het psychische aspect enorm zwaar. Dit laatste had ik niet verwacht. Ik voelde me heel opgesloten en afgezonderd van mijn gezin en de buitenwereld. Mijn verwachting was dat ik, gezien mijn fitheid voorafgaand aan corona, fysiek snel weer zou herstellen. Dit viel echter enorm tegen; een wandeling naar het eind van de straat kostte veel energie, ik was kortademig, ik kon mijn armen amper optillen en traplopen was heel zwaar.'' Hoe gaat het nu met je? ''Heel lang heb ik gedacht ‘ik ga volgende week weer werken’ en ‘volgende week kan ik wel weer wat langer opblijven’. Na zes weken ben ik naar de fysio gegaan. Toen kwam het besef dat ik m’n verwachtingen moest bijstellen. De ene dag voel ik me prima en redelijk uitgeslapen, maar de dag erna kan het zo weer anders zijn. Naast het fysieke deel, valt ook het cognitieve herstel me erg tegen. Ik kan me slecht concentreren, ik vind het lastig om me ergens op te focussen en om prikkels te filteren. Na te veel inspanning heb ik regelmatig hoofdpijn en ben ik duizelig. Het baart me zorgen dat het fysieke herstel onvoorspelbaar is, zeker omdat ik die focus nodig heb in mijn werk. Daarnaast ben ik het rustig aan doen inmiddels wel zat. Ik mis van alles; sociaal contact, werk, collega’s, erop uit gaan met vrienden en familie. In die zin ervaar ik deze periode als heel saai en eentonig. Er is weinig dynamiek en dat staat lijnrecht tegenover wie ik eigenlijk ben.'' Wat doe je om te herstellen? ''Vanuit de fysio heb ik als tip gekregen om te doseren in mijn energie. Dit doe ik door na iedere activiteit rust te nemen en niet over mijn grenzen heen te gaan. Het is belangrijk om niets te forceren en mijn activiteiten rustig op te bouwen. Zo wissel ik wandelingen door de wijk af met rustig zwemmen. In de praktijk vind ik dat best lastig aangezien ik voorheen zo’n actieve levensstijl had. Via mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering heb ik me aangemeld voor een cognitief herstelprogramma waarin ik aan de slag ga met het trainen van mijn brein.'' Heb je hulp gezocht ter ondersteuning van je herstel? ''De fysio helpt mij met mijn fysieke herstel. Voor mijn cognitieve herstel heb ik een georganiseerd webinar gekeken over cognitieve klachten na corona en ga ik een herstelprogramma volgen. Daarnaast haal ik veel steun uit mijn directe omgeving. Zo heb ik af en toe contact met een collega die in hetzelfde schuitje zit. De aandacht vanuit collega’s uit het hele ziekenhuis is enorm waardevol en ontroerend. Ik heb ongelofelijk veel mails, kaarten en appjes gekregen. En het hele huis staat (nog steeds) vol met bloemen. Dit had ik totaal niet verwacht, maar het brengt me veel steun.'' Heb je tips voor medepatiënten of voor je omgeving? ''Wees open en eerlijk over hoe je je voelt, zodat mensen om je heen begrip kunnen tonen voor je situatie en je kunnen steunen. Het is heel makkelijk om je terug te trekken. Ik probeer juist om actief van me te laten horen om contact en de verbinding met collega’s te behouden. Een tip voor de omgeving: vraag ‘hoe gaat het?’ in plaats van ‘gaat het al beter?’. In de laatste vraag zit namelijk een verwachting van snel herstel, waar in de realiteit vaak niet aan voldaan kan worden.'' Hoe kijk je terug op de afgelopen maanden? ''De negatieve aspecten, zoals de eentonigheid en het bijstellen van verwachtingen, zijn al eerder benoemd. Ik kan ook zeker iets positiefs halen uit de afgelopen maanden. Ik heb veel tijd gehad om na te denken en stil te staan. Hierdoor ben ik erachter gekomen dat ik heel blij ben met het werk wat ik doe en met mijn maatschap. Het herstel is een proces waar ik nog middenin zit, maar wellicht kan ik achteraf zeggen dat het een goede les is geweest om de kleine dingen in het leven meer te waarderen.''